خالی ولی پر

تمام خانه را هم که خالی کنی

رد تمام خاطرات ات

گوشه به گوشه می ماند...

میزی که گه گاه رویش

آرد و بادام و شکر ریخته بود 

پیشبند آویزان روی دسته ی فر 

و آن صندلی کنار پنجره.

پرده ی تور و گلدان های کوچک شمعدانی

آن گربه ی فلزی کوچک روی یخچال

که یادداشت های کوچک روزانه را نگه می داشت

یا آن فنجان مخصوص قهوه های تو...

اصلآ چرا راه دور برویم؟

هنوز هوای اتاق،

بوی نفس های تو را می دهد نازنین...