گم کرده راه

امروز غروب

می خواستم کابوسم را

در بقچه ترمه ای بپیچم

و به رودخانه ی پشت دیوار بسپارم،

باور می کنی؟

می خواستم دوباره من را

در تو گره بزنم

و واژه ی خوب «ما» را بسازم،

خنده دار نیست؟

هر دو می دانیم

که ما تمام شده ایم

و هیچ بقچه ی ارغوانی

جای قلب خسته ی من

و دست های خالی ترا ندارد...